dlaczego wzbudzam emocje (albo tak mi się tylko wydaje)

Ostatnio spotykam się z dwie skrajnymi opiniami na mój temat. Nieźle jest myślę sobie, wywołuję emocje! Aczkolwiek nie spodziewałam się, że tak błaha sprawa jak moje podejście do życia, a mianowicie ogólno pojęte szczęście rządzące moim jestestwem może wywołać tyle emocji! Dobrze, gdy wywołują one uśmiech na twarzy drugiej osoby, gorzej, gdy są powodem do wylania negatywnych emocji. Wtedy myślę, że smutłam, "ej, helloł! znajdź sobie własne życie" i generalnie mam ochotę gryźć, kłócić się i wpajać na siłę filozofię szczęścia i radości.


Zawsze problemem bądź błogosławieństwem dla innych był mój śmiech. Bowiem śmieję się głośno i do rozpuku. Na kilka miesięcy, na kilka naprawdę DŁUGICH MIESIĘCY zaprzestałam tego procederu. Bo znalazły się dwie czy trzy osoby, które stwierdziły, że jestem za głośna. A ponieważ ja wtedy byłam strasznie zahukaną sową, poszukującą akceptacji, tylko i wyłącznie odważną na zewnątrz i pokaz, a tak w środku, w czesiu przeżywającą każde złe słowo, zamknęłam się w sobie. Dosłownie. Nie wychodziłam śmiechem poza pewne decybele. A że teraz w życiu mi się układa, generalnie dobrze jest, dobrych ludzi wokół siebie mam i pewności siebie jakiejś nabrałam to i śmiech powrócił. Na pewno długo nie zniknie.

Natomiast co do dobrego życia... Nie przypuszczałam, że może być ono dla kogoś problemem. Znajoma, daleka znajoma postanowiła oznajmić światu na Facebooku, że Święta Bożego Narodzenia są be, że ona nie celebruje, sklepy pozamykane i ona to cierpi. Tak właśnie! Zatem ja jak to ja, postanowiłam naprostować poglądy owej owieczki i pokazać jej, że z dobrych rzeczy cieszyć się trzeba, prezenty są fajne, a choinka i karp to nie symbole wiary chrześcijańskiej. Oberwało mi się, że jestem niewierząca, a świętuje. Że to obłuda. Że to, że tamto. Ale najgorsze było, gdy napisałam, że święta to dla mnie czas odpoczynku, spotkań z przyjaciółmi i generalnie relaksu. Bo w tygodniu mam pracę i studia, a w weekendy, nomen omen także studia. Później jakoś od słowa do słowa dodałam, że mam fajnego chłopa, dla którego też chciałabym mieć czas. (Czas to pieniądz. Powinniśmy zarabiać czas - nie pieniądze! Bo to jego wiecznie brakuje. Nawet taki film był. Nieważne zresztą.). Usłyszałam, że się przechwalam, chwalę i w ogóle celebruję swoją zajebistość: bo chłop, bo praca, bo studia. Jedyne co przyszło mi do głowy, to czarna rozpacz. Że takie mamy czasy, że jak mówimy o tym, co nas cieszy, w ludziach rodzi się agresja i atak na osobę w taki, a nie inny sposób świat przedstawiajacą. Zazdrość? Ból dupy? Nie wiem. Milczeć nie zamierzam, taki mam charakter, publicznie rzygam tęczą.

Co do tego publicznego rzygania symbolem gejostwa. (do gejów nic nie mam oczywiście!) Dzisiaj znajoma napisała mi, że "uwielbiam Ledwoniu to, że Ty tak fantastycznie cieszysz się wszystkimi małymi cudownościami". Miód na moje serce, ogórek na moją cerę. Bo życie składa się z takich maleństw, skoro osoba ta dostrzega, że ja to widzę, zapewne i ona te maleństwa celebruje. Co strasznie mnie cieszy. Ale jest i druga grupa osób, która niejednokrotnie każe mi się zamknąć albo straszy wywaleniem ze znajomych na Facebooku. Jezus! Naprawdę? #Corobićjakżyc. Jesteś taki oryginalny! Jej, Ty to mi dopiero teraz pokazałeś!  Niestety mam to gdzieś i w dalszym ciągu będę zarzucać cię różem.

Wszyscy mamy problemy. Większe bądź mniejsze. W ciągu całego roku stykałam się z różnymi. Choroba, śmierć, problemy w pracy, na studiach, w związku. Każdy to przechodzi. Ja, Ty, ona. Ale po co o tym publicznie mówić? Emanować tym. Przelewać swoje żale i smutki na innych, WSZYSTKICH INNYCH. Idź, wygadaj się do przyjaciela, mamy, księdza: kogokolwiek, kto miałby Ci pomóc. Przyjmij mój uśmiech, przyjmij uśmiech od każdego, kto chce Ci go dać, a nie zalewaj nas, mnie swoją żółcią. Bo śmiem twierdzić, że mi dobrze.

Tak, jest mi cholernie dobrze! Mimo problemów, smutków, żalu, negatywnych emocji, rozstań i kłótni. To nie one tworzą życie.

Życie tworzy miłość (=szczęście). Dosłownie i w przenośni x)