you raise me up

Odkąd pamiętam muzyka była całym moim życiem. Gromadziłam ją hurtowo. Ściągałam - tak, niestety, na płyty nie było mnie stać, ale zdarzały się i takie przypadki, że kupowałam. Szczególnie wtedy, gdy płyta była
a) tania
b) wiedziałam, że pieniądze idą naprawdę do artysty
c)płyty nie ma NIGDZIE w internecie jak np. płyty FDS-Spopielałe Słońce. Nie polecam dla wrażliwych uszu.

Potrafiłam spędzać kilkanaście(!) godzin dziennie na szukanie i przesłuchiwanie nowej muzyki. Ot taki muzyczny świr.

Od dwóch lat, po zmianie kilku komputerów, mniejszej ilości czasu, ochoty nie zabrakło do tego typu działań, ale czasu i możliwości już tak.

Jednakże, nie o tym tak do końca chciałam napisać.

W moim życiu miałam kilka etapów muzycznych. Od "true" black metalu, po ciężką electronicę, lekki rock (wszystko tylko nie techno i pop, za bluesem i jazzem też nie przepadam) resztę zjadałam (a raczej słuchałam) bez różnicy jaki to gatunek, rok wydania, jakość dźwięku. Po prostu pochłaniałam.

Często przypadłością w moim wypadku był SZJU, czyli Syndrom Zapętlania Jednego Utworu. Och! Ileż to ja godzin potrafiłam słuchać jednej piosenki i molestować nią wszystkich.

Potem pozostało samo zapętlanie, bez molestowania ludzi swoim gustem. Po co?
Indie (jak jeż nikt o nim nie słyszał, były takie czasy!) Co to jest? Znowu jakieś Twoje wymysły! Metal? To dla dzieciaków. Black metal? Ale z Ciebie szatan! Electronica? Za ciężka, co Ty za badziew słuchasz! Drumcorpse? A to dubstep już Ci nie wystarcza, nie mogłaś być bardziej offowa już?

Nie mówię, że było tak zawsze, ale było, a to zniechęca. Większość ludzi podchodziła do mojego muzycznego zboczenia z zaciekawieniem i szukając inspiracji. Byli ludzie, z którymi godzinami mogłam spierać się i rozmawiać o muzyce w bardzo konstruktywny sposób. Jednakże, jak pisałam krytyka moich gustów była, a ja krytykę znoszę źle...

Zatem trochę pasję porzuciłam i schowałam się ja jedna sama w moim małym muzyczny światku.

Ale są takie piosenki i tacy wykonawcy, jak dziś. Piosenka, która narodziła pasję na nowo. Wykonawca, który dał nadzieję, nie wiem na co. Po prostu, w sercu mym zagościło uczucie wszechogarniającej nadziei i piękna.

Co dziwne Josh Groban, bo to o nim mowa to amerykański piosenkarz, autor tekstów, instrumentalista i aktor. Połączenie, którego nie lubię. Muzyką klasyczną nigdy się nie zachwycałam, chyba, że w wersji soundtracków do filmów jak tutaj: Two Steps From Hell (O ile klasyczną muzyką można to w ogóle nazwać)

Zatem jest sobie Josh Groban i jego piosenka Mai. Piosenka, którą na początku miałam ochotę przełączyć, ale dokładnie w 1 minucie i 25 sekundzie odkryła przede mną swoje piękno.

Są takie piosenki, które wiele potrafią, wiele przywołują z przeszłości i wiele wywołują w sercu. Dla mnie to ten utwór. Życzę każdemu z Was, żebyście znaleźliście swój!

Miłego słuchania!

Ps. Piosenka ta rozbudziła moje muzyczne zainteresowania i korzenie do odkrywania nowego, irytowania innych i popadania w zachwyt nad nielubianym, także pewnie zrobi się tu czasami bardziej muzycznie.

Ale przecież muzyka to szczęście.